O Ximnasio de Academo

Leva nos seus ollos a procura do infinito. Día tras día, foto tras foto, a presenza da distancia. A distancia da presenza. Arquivado en:Poemas Source: O Ximnasio de Academo

a Ramiro Fonte No interior do Café Derby, aquela noite de chuvia uns homes que, tal vez, eu fun e non recordo dispuxeron a súa ollada no silencio do interno e ao deitárena nos lindes dun antigo espello roto que aquecía entre os seus vidros a lembranza doutra noite, outra sala, outro espello perdido, escribiron: [...]

Do antigo mar que sulcan as palabras en naves cheas de ánforas e hexámetros só lembro o vello aroma do crepúsculo e esa vaga circular efíxie que na noite despois das chuvias fertiles de Abril, emerxe desde o fondo, atravesando espazos co seu corpo e abrindo a leve xanela do verán con un fulgor lunático. [...]

no que a lúa lentamente se derrama como un viño e un limpo regato de prata se achega até os lindes da morte á muller que desde a face máis remota do tempo, contemplándome, perdura. A ela, pois, todo artificio, os murmurios do incendio que a sombra apagou e as correntes de cinza que virán [...]

Ás veces, na mañá, cando o vento sopra leve e hai no ceu un regueiro de nubes fico algúns instantes a mirar desde a xanela para o rosto cincento do día. Nos lonxes o antigo voo das aves a tecer o pano xa outonizo do horizonte. A silente figura das faias debuxando sobre o campo [...]

Sulcando unha tarde de outono a ribeira do Sena cando as aves tecían a sombra na varanda das pontes e voaban nas rúas as follas dos choupos reparei sobre as augas no rosto difuso do home que eu fora había algún tempo. “Xa non serás o que quixen” clamaba, escoando a sua voz nun filtrar [...]

Arquivado en:Poemas Source: O Ximnasio de Academo

Sentado unha noite na Quintana dos Mortos cando o voo dos reloxios enchía o seu eco na pedra e pairaba un orballo de cinza nas torres doentes escoitei a cidade renxer esvaecida, achegarse nun laio de sombra ao meu corpo e soprar nos meus beixos a voz do delirio: aqui están para sempre a loucura [...]

Baixando ao tempo gris que se alongara polas fragas dun inverno a fenecer furtámoslle á tristeza a inútil sombra do reloxio sobre as horas e a esvaída escuridade dos espellos noutro tempo namorada da beleza por enchermos de oferendas xa marítimas, florais ou coa cinza que esparxen as idades todo o abrente que desvela a túa [...]

Como hei trobar oh íntima Toledo a xoia dos teus mármores, o voo e a fragancia do teu corpo de oliva? Como as aves que sulcan o ceo debuxando na brisa unha ponte e a soidade dos ríos que baixan ao encontro do esteiro? Coa tristeza do eco que deixa o rabel afogando suores de incenso? [...]